Renta z tytułu niezdolności do pracy – część 3

Orzekanie o niezdolności do pracy

Oceny niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w formie orzeczenia.

Lekarz orzecznik ocenia istnienie niezdolności do pracy, jej stopień, a także dokonuje ustaleń dotyczących:

• daty powstania niezdolności do pracy,
• trwałości lub przewidywanego okresu trwania niezdolności do pracy,
• związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami,
• niezdolności do samodzielnej egzystencji,
• celowości przekwalifikowania zawodowego.

Niezdolność do pracy może być orzeczona na okres nie dłuższy niż 5 lat. Jedynie w przypadku, gdy według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu, niezdolność może być orzeczona na okres dłuższy.

Od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS osobie zainteresowanej przysługuje prawo wniesienia sprzeciwu do komisji lekarskiej Zakładu, w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia. Sprzeciw można wnieść za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, właściwej ze względu na miejsce zamieszkania osoby zainteresowanej.

Orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie renty.

Kiedy powstaje prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy?

Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków, wymaganych do nabycia tego prawa, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie.

Jeżeli ubezpieczony pobiera zasiłek chorobowy (świadczenie rehabilitacyjne, wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy), prawo do renty powstaje z dniem zaprzestania pobierania tego zasiłku (świadczenia, wynagrodzenia).