Leczenie osoby nieubezpieczonej zdrowotnie

Ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych zapewnia dostęp do bezpłatnej opieki zdrowotnej osobom nieubezpieczonym, jeżeli posiadają obywatelstwo polskie, a ich miejscem zamieszkania jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Spełnić powinny również kryterium dochodowe przewidziane w art. 8. ustawy o pomocy społecznej. Ważne, by nie stwierdzono w stosunku do nich okoliczności określonych w art. 12 ww. ustawy.

Ponadto do świadczeń opieki zdrowotnej uprawnione są osoby inne niż ubezpieczeni, które nie ukończyły 18. roku życia, jak również osoby będące w okresie ciąży, porodu i połogu (art. 2 ust. 1 pkt 3 ś.o.p.).

Prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej przysługuje:

• osobie samotnie gospodarującej, której dochód nie przekracza kwoty 461 zł („kryterium dochodowe osoby samotnie gospodarującej”),
• osobie w rodzinie, w której dochód na osobę nie przekracza kwoty 316 zł („kryterium dochodowe na osobę w rodzinie”),
• rodzinie, której dochód nie przekracza sumy kwot kryterium dochodowego na osobę w rodzinie, zwanej dalej „kryterium dochodowym rodziny”.

Dochód, jaki osiąga osoba, jest kategorią świadczącą o majętności oraz o możliwościach radzenia sobie przez tę osobę z potrzebami życiowymi i pełnieniem ról społecznych. Warto na wstępie zwrócić uwagę, że ustawodawca zrównał znaczeniowo kategorie pojęciowe, jakimi są „niedostateczny dochód” oraz „ubóstwo”.

W przypadku stwierdzonych przez pracownika socjalnego dysproporcji między udokumentowaną wysokością dochodu a sytuacją majątkową osoby lub rodziny, wskazującą, że osoba ta lub rodzina jest w stanie przezwyciężyć trudną sytuację życiową, wykorzystując własne zasoby majątkowe – w szczególności w przypadku posiadania znacznych zasobów finansowych, wartościowych przedmiotów majątkowych lub nieruchomości – można odmówić przyznania świadczenia.